آسی عاصی

عکس تو را دیشب به سقف خانه کوبید

مردی که شبها ترس مردن داشت بی تو

وقتی که تصویر تو را در خانه می دید

دائم خیال غصه خوردن داشت بی تو

هرچند باید رفتنت را می پذیرفت

در عمق جانش رد پایی از امیدست

من حال خود را خوب می دانم چه حالیست

اما بگو این بازی غم را که چیدست؟

تلخم... مرا باید ببخشی دختر عشق

چشمانِ تو این واژه ها را تلخ کرده

کاری که چشمان تو با من کرد را شمس

با روزگار پیرمردِ بلخ کرده

ازبس که کوبیدی خودت را توی مغزم

بر روی پیشانی من جای خراش است

می خواستم خاموشی آتش فشان را

افسوس در دستم تفنگِ آب پاش است

در انحنای خاطراتِ تو شکستم

وقتی شکستم تازه فهمیدم که هستم

مومن شدم تا عشقت از یادم بیفتد

یادِ تو نازل شد نمازم را شکستم

دل را به غیر از من به هر کس بود بستی

من دل به دنیای کسی جز تو نبستم

باید شرابی صاف باشم تا بیایی

بعد از تو پای عشق تو چله نشستم

آبِ حیاتم داده ای یا اینکه زهرآب

ای سبزپوشِ آشنا ناخورده مستم

از شب شنیدم با صدای خسته می گفت

حی علی گریه...که شعرم را گسستم

دیدم که باران می زند از سقف خانه

فقر تنم بود و نبودت را شمردن

دنیا برایم خاطراتت را نگه داشت

باقی بقای عشق بود و دل سپردن

بعد از تو حتی تخت را تشییع گردند

این خانه مرد و عشق مرد و زندگی مرد

من ماندم و تنهایی و شب شعر خواندن

اما کسی یاد تو را از من نمی برد

حالا که تنها راه ماندن مردنم بود

در شعر جای بی تو کم آوردنم بود

بر روی رخت آویز عطرت تاب می خورد

غمگین تر از من حالتِ پیراهنم بود

پشتم خمید اما زمین هرگز نخوردم

جاخوردنم از دوست خنجر خوردنم بود

بخشیدمت اما نمی بخشم خودم را

یک عمر حسرت حاصل دل بستنم بود

بوسیدمت از دور و دیدم صبح فردا

آثار انگشتان تو روی تنم بود

هرگز نمی فهمی چه کردی با وجودم

شب گریه ها یک قسمت از جان کندنم بود

رفتی که حالم را نبینی زیر باران

وَیل‌ٌ لِکُل‌ِّ خاطراتت لعنتی جان

بعد از تو حتی لحظه ای روحم نیاسود

بالای تختم جای دنج قرص ها بود

این سالها بدجور پیرم کرده برگرد

از زنده بودن بی تو سیرم کرده برگرد

من آرزو دارم تو را آغوش آغوش

یادم تورا اما تو یادم را فراموش

علی اسماعیلی

instagram: ali.esmaeili26